Rozdział 39 - ''Najlepiej jeśli zapomnimy.''

Wtuliłam się w niego najmocniej jak potrafiłam i w tej chwili wcale się tego nie krępowałam. Czułam bezpieczeństwo bijące od jego silnych, obejmujących mnie ramion. To było cudowne uczucie.

Jak ja bym chciała żeby on był mój, tylko mój.  Przecież łączy nas już tyle rzeczy, że moglibyśmy być razem. Może akurat stworzylibyśmy świetną parę? Chciałabym się o tym przekonać, ale się boję. Boję się powiedzieć o tym co czuję. Warto przełamać ten strach? Sama nie wiem…

Miliony myśli chodziły mi po głowie mówiąc: ,,To idealna sytuacja, powiedz mu wszystko!’’ oraz ,,Zbłaźnisz się, nie warto!’’. I co tu zrobić?

- Niall… - zaczęłam – ja, ja… chyba muszę ci coś powiedzieć. – mruknęłam i odsunęłam się od niego kawałek.

On obrócił się w moją stronę i zaczął słuchać.

- Bo ja… - jąkałam się, to było straszne, ale chciałam to powiedzieć, chciałam! – Ja, od pewnego czasu mam takie dziwne uczucie. – ręce całe mi się trzęsły ze strachu, strasznie się bałam jego reakcji. Miałam ochotę się wycofać, ale skoro już zaczęłam, muszę się przełamać i wszystko dokończyć. – Bo ja chyba coś czuję… do ciebie. – powiedziałam.

Sama nie mogłam uwierzyć, że właśnie to zrobiłam. Byłam zadowolona i mały uśmiech wkradł się na moje usta. Patrzyłam się nadal na Nialla, ale on nic. Nic nie mówił, nie uśmiechał się, nic. Teraz zaczęłam się lekko martwić.

- Niall - bąknęłam. - Powiedz coś... - poprosiłam, ponieważ brak jego reakcji na moje słowa mnie krępował i przerażał. - Niall. - powtórzyłam troszkę głośniej i zerknęłam na niego. Blondyn siedział wpatrzony w podłogę ze stalową miną.

Właśnie teraz tysiące myśli przechodziło przez moją głowę. Byłam cholernie zdenerwowana i taka niepewna. Niech on się w końcu odezwie!

- Powiedz coś! - warknęłam przez ten stres.

- Co mam ci powiedzieć?! - krzyknął i szybko wstał ze swojego miejsca. Zrobił kilka kroków w tą i z powrotem i powiedział: - Nie spodziewałem się, że powiesz mi coś takiego... teraz.

- Musiałam to powiedzieć, Niall - lekko złagodniałam, chociaż nadal nie wiedziałam na czym stoję. Między nami znów zapanowała cisza, którą Niall przerwał po dłuższej chwili:

- Rose, - zaczął. - Ja nie chcę ci urazić, ale ja... po prostu nic do ciebie nie czuję. - powiedział i odszedł w drugi koniec pokoju. Zaczął patrzeć się w okno, bo chyba chciał odejść od mojego wzroku.

Po jego słowach czułam jakby ktoś przebił mi serce. On naprawdę powiedział, że nic do mnie nie czuję, a ja na darmo wyznałam swoje uczucia...

Byłam strasznie zła, chociaż wiedziałam, że to nie jego wina. Przecież nie musi mnie kochać ani nie muszę się mu podobać. 

- Przepraszam za to. - bąknęłam cicho i Niall spojrzał się na mnie.

- Nie przepraszaj... - westchnął.

Już sama nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Teraz wszystko straciło kompletny sens. Czułam jak łzy nabierają mi się do oczu. To było straszne. Już powoli zaczynałam szlochać, chociaż starałam się wszystko powstrzymać.

- Rose - mruknął po chwili Niall i podszedł do mnie. Chłopak złapał mnie za rękę, ale szybko ją wyrwałam.

- Zapomnij o tym co Ci powiedziałam. - nakazałam i wstałam z kanapy.

- Tak, zapomnijmy o tej rozmowie. - dodał chwilę później i stanął obok mnie. Znów dzieliły nas centymetry, ale co z tego teraz...

Wzięłam swoją kurtkę z krzesełka które stało niedaleko nas i szybko ją założyłam. Widziałam, że Niall chciał się zapytać co robię, ale przerwałam mu:

- Najlepiej jeśli zupełnie zapomnimy o sobie. - powiedziałam i szybko wyszłam z pokoju. Horan nawet nie próbował mnie zatrzymać, więc miałam stuprocentową pewność, że już ma mnie gdzieś. Gdy zbliżałam się do drzwi frontowych, czułam jak chłodne łzy pokrywają powierzchnię moich policzków. Było mi wstyd, że znów musze przez niego płakać.

Po dojściu do drzwi, szybko je otwarłam i wyszłam. Skierowałam się w stronę miasta i zaczęłam iść z nadzieją, że dojdę do domu.

Całą drogę przepłakałam. Obwiniałam się nadal o wszystko. Próbowałam sobie uświadomić, że to nie moja wina, tylko wybór Nialla, ale było mi bardzo ciężko. Zastanawiałam się teraz nawet nad sensem mojego życia. Przecież nie mogę być z chłopakiem, który mi się podoba, więc po co mam żyć? Mam o nim zapomnieć? Raczej nie potrafię. Tyle wspólnych dni, przygód… pocałunków, to trudne. Wszystko mi przypomina Nialla, a do tego chodzimy do jednej klasy. Jestem na niego skazana. Teraz nawet nie będę potrafiła spojrzeć mu w oczy. To mnie przerosło, ale chyba muszę spróbować zapomnieć.

Po kilkudziesięciu minutach wieczornej wycieczki z domu Louisa do siebie, zastanawiałam się jak to teraz będzie. Będziemy się co dzień mijać bez żadnego spojrzenia, żadnego słowa, uśmiechu. To będzie puste i wszystko straci swój urok. Będą obok Nialla czułam się zawsze bezpieczna i potrzebna. Jeszcze tydzień temu miałam pewność, że jestem mu potrzebna do życia tak jak on mi, ale dzisiaj wszystko przybrało inną wartość.

W końcu otwarłam drzwi swojego domu i weszłam do środka. Cały dzień nie przejmowałam się tym co teraz powiem tacie oraz Kristin, kiedy nie odbierałam od nich telefony ani nie mówiłam gdzie jestem. Przecież nie było mnie od popołudnia aż do teraz. Szczerze to nawet nie wiem, która godzina.

Zerknęłam na swój telefon i zobaczyłam widniejące cyfry 23:04. Lekko zdziwiłam się, że jest aż tak późno. Następnie odblokowałam ekran i zobaczyłam 12 nieodebranych połączeń od taty. Już wiedziałam, że szykuje się niezła rozmowa, ale jakoś specjalnie mnie to teraz nie obchodziło.

Od razu poszłam do salonu, aby mieć wszystko za sobą.

- Gdzie byłaś? – spytał zwyczajnym głosem tata, a ja stałam nieruchomo opierając się o futrynę wejścia.

Ojciec siedział razem z Kristin na kanapie, a w ręku trzymał telefon. Obydwoje mieli lekko zmieszane i wystraszone miny.

- Przepraszam, ale… - chciałam się jakoś wytłumaczyć niestety tata mi przerwał:

- Muszę ci powiedzieć coś bardzo ważnego.

Jego słowa mnie zdziwiły. Miałam już dosyć niespodzianek na dzisiaj.

- Może jutro? – zaproponowałam i już chciałam iść do swojego pokoju.

- To nie może zaczekać. – wtrąciła Kristin.

Miałam myśli, że może chodzić o mój dzisiejszy powrót, jednak nie byłam pewna.

- Więc słucham. – westchnęłam i już wiedziałam, że będzie mi się ciężko skupić na rozmowie po dzisiejszych przeżyciach.

- Kilka godzin temu dostaliśmy telefon z Nowego Jorku.  – zaczął, a ja wsłuchałam się i na chwilę zapomniałam o swoich problemach. – I twoja matka miała wypadek. – powiedział, a ja głośno przełknęłam ślinę.

- Co, co się stało? – spytałam ledwo wystraszona.

Tata westchnął. Spojrzałam prosto w jego oczy i dostrzegłam kilka łez, które po chwili spłynęły po jego czerwonych policzkach.

- Ona… Ona nie żyje. – mruknął.

Czy on właśnie to powiedział? Może kłamie? To nie może być prawda! Moja mama nie żyje?!

Czułam, że kolejna platforma moje życia się załamuje. Miałam zupełnie dość, a tym bardziej dość na dzisiaj. Teraz już nic nie będzie takie jakie było.

- Przykro mi… - bąknęła zmartwiona Kristin, a po jej słowach zaczęłam płakać. Od razu wybiegłam z salonu i poszłam do swojego pokoju. Ledwo się do niego przedostałam, ponieważ łzy zasłaniały mi cały widok. Szlochając, przeszłam wzdłuż pomieszczenia i weszłam do łazienki. Osunęłam się po zamkniętych przed chwilą drzwiach i zaczęłam płakać jeszcze głośniej.

Dlaczego życie jest takie niesprawiedliwe? Dlaczego to ja mam takie nieszczęście w kółko? Najpierw Niall, a teraz wiadomość, że nie mam matki. Ja chyba nie wytrzymam psychicznie… W ogóle to moja mama mogła umierać właśnie wtedy kiedy ja stałam na przeciw Elliota i także cudem uniknęłam zejścia ze świata żywych. Czy to oznacza, że ona zginęła za mnie? Że ktoś z rodziny Cronwell miał dzisiaj zginąć i padło na nią? Ehh, tak to sobie tłumaczę, a nie wiem jak to było. Nawet nie mam siła na wyjaśnienia taty. Nie chcę wiedzieć jak ona zmarła, nie dzisiaj.

Strasznie się zanosiłam płaczem. Czułam pustkę i rozdarcie. Właśnie straciłam kogoś, kto był dla mnie najważniejszy. Matka zawsze była dla mnie ogromnym autorytetem i wzorem. Była dla mnie jak przyjaciółka i kochałam ją nad życie. Kocham ją nawet teraz.

I można by pomyśleć, że gdybym pół roku temu pojechała z nią do tego Nowego Jorku ominęłaby ją śmierć, a mnie złamanie serca? Albo gdyby w ogóle nie wyjeżdżała i mieszkałybyśmy nadal w Dublinie, wtedy byłoby wszystko dobrze, ale nie jest i już nigdy nie będzie!

Chyba chcę być razem z mamą. Ona mnie rozumie. Chcę jej wszystko powiedzieć o tym co dzisiaj się wydarzyło i ogólnie o ostatnich miesiącach, ale chcę powiedzieć jej to ze szczegółami, a później się do niej przytulić i wysłuchać jej rady. Jednak rada chyba nie będzie mi potrzebna kiedy trafię do niej teraz. Będę żyła z nią szczęśliwie i już nikt nie odbierze mi ukochanej osoby, ani nie złamie kruchego serca.

Nie myślałam długo nad tym co chciałam zrobić. Na kolanach, w płaczu, doszłam do szuflady, gdzie pomiędzy kosmetykami odszukałam żyletkę. Zacięłam sobie palec kiedy ją wyjmowałam. Lekko syknęłam z bólu, ale szybko o tym zapomniałam.

Zamknęłam szufladę i oparłam się o komodę. Przetarłam rękawem od bluzki swoje czerwone i zapłakane oczy, abym lepiej wszystko widziała. Po chwili podciągnęłam rękawy lekko w górę i zaczęłam przyglądać się swoim nadgarstkom. Zaczęłam delikatnie jeździć ostrzem żyletki po skórze, aby wyczuć gdzie są żyły. Po dwóch minutach miej więcej wszystko wiedziałam. Teraz starałam się zabrać do pracy.

- Nie bój się… - powtórzyłam sobie cicho przez płacz.

Przymierzyłam żyletkę aż w końcu zrobiłam jedno nacięcie. Krew szybko popłynęła, plamiąc mi  jeansy. Ból był niemiłosierny, ale robiłam to dla mamy. Chciałam umrzeć, być teraz z nią. Wiem, że ta decyzja była szybko podjęta, ale tego właśnie chciałam. Bo co mnie tutaj trzyma? Jeszcze niedawno uczucie do Nialla, ale to nie ma teraz sensu.

Kolejne nacięcie, kolejna fala krwi, kolejny ból i kolejne mroczki przed oczami. Czy śmierć się już zaczyna?

      

                                                                                      

_________________________________________________________

Hej kochani ♥

Jest 01:30 w nocy, ale dostałam takiej weny, że dokończyłam rozdział :D Jest taki średnio długi, ale chciałam skończyć w tym (planowanym od pół roku momencie xd) Godzinę temu pisałam na asku, że napiszę rozdział jutro bla, bla, bla, a tutaj proszę! Jest! I jest całkiem niezły :) Niestety nie mam już siły sprawdzać błędów, więc wybaczcie, ale idę spać, bo jutro wcześnie wstaję. Pa :*

Pytanka:
~ 1. Czy Rose umrze?  ~
~ 2. Czy Niall odpuści sobie Rose i ona jego? ~
~ 3. Podoba się wam rozdział w ogóle? ~

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

W poprzednim rozdziale było prawie 40 komentarzy za co bardzo dziękuję♥  Chciałabym, aby każdy komentował choćby jednym słowem ♥ Bardzo o to proszę, dla was to tylko 1 minuta <3 a mi zależy tylko i wyłącznie na waszej opinii, a nie ''popularności bloga'' czy coś ;)

Zadawajcie pytania bohaterom! :) -> http://ask.fm/Skewer_blog
Wpadajcie do zakładki -> *klik* Wasze pomysły są mi także BARDZO potrzebne <3

Przypominam! ---> Proszę, aby każdy dodawał tylko JEDEN komentarz od siebie.