Rozdział 38 - ''Warto przełamać ten strach?''

Zwinnie ominąłem kolejny strzał  z pięści Stylesa i lekko się odsunąłem. Z drugiej strony zmierzał już do mnie rozzłoszczony Roger, który mierzył w moją twarz. Nie zdążył mnie uderzyć, ja powaliłem jego jedym ciosem.

Nadal nie wiedziałem gdzie jest Rose. Po tym jak Harry gdzieś ją zabrał, to wrócił i zajął się mną razem z chłopakami. Biliśmy się trochę przed szkołą, ale później doszło więcej ludzi Elliota i nie dałem rady, uderzyli mnie czymś i straciłem przytomność. Ocknąłem się dopiero tutaj i właśnie zacząłem się znów bić z Harrym i Rogerem. Próbowałem wymusić, aby powiedzieli mi gdzie jest Rose, ale nie chcieli tego zrobić. Spróbowałem rozwiązać ten problem pięścią i właśnie do tego doprowadziłem.

Styles znów spróbował mnie uderzyć i tym razem mu się udało. Lekko się zachwiałem i już chciałem mu oddać, ale usłyszałem strzał z pistoletu. Momentalnie się zatrzymałem. Nawet Harry i Roger stali w bezruchu.

Czy to Rose? Czy ktoś ją postrzelił? Zabił? Czy ten ktoś to Elliot? Miliony pytań pojawiały się w mojej głowie, a ja nie zwracając uwagi na nikogo i na nic, ruszyłem w stronę masywnych metalowych drzwi. Moi przeciwnicy ruszyli zaraz za mną. W tej chwili biegnąłem najszybciej jak tylko potrafiłem. Miałem gdzieś, że ci dwaj nadal są za mną. W głowie miałem tylko ją i dźwięk tego strzału. Nigdy nie daruję sobie jeśli ona nie żyje. Nigdy.

Korytarz był wąski i po prostu pusty. Nigdzie nie było drzwi ani okien. Gdzie ja byłem?!

W końcu zobaczyłem jedne jedyne, ogromne drzwi. Otwarłem je i wbiegłem do środka. Widok mnie zszokował.  Stała tam Rose, zwrócona w stronę ściany ze ściśniętymi oczami, a naprzeciw niej Elliot z pistoletem wymierzonym w dziewczyne. Rose była żywa. Ta informacja mnie jedynie ucieszyła.

Po chwili do drzwi dobiegł Harry i Roger, ale znów mnie nie złapali, ponieważ ja rzuciłem się w stronę Elliota.

- Próbowałeś ją zabić ty skurwysynie?! – krzyknąłem i uderzyłem go z całej siły w brzuch. Jeszcze nigdy nikogo tak mocno nie walnąłem, naprawdę. Ale teraz byłem na maksa wściekły. Jakim trzeba być idiotą żeby chcieć kogoś zabić.

- Chciałem żebyś się poczuł tak jak ja rok temu… - wycedził przez zęby, zwijając się z bólu. Na dokładkę zaserwowałem mu jeszcze kilka kopnięć i miałem pewność, że przez chwilę się nie ruszy.

Kiedy skończyłem rozprawę z nim, spojrzałem się w tył, ponieważ dziwił mnie fakt, że Rogera i Harry’ego nie ma jeszcze przy mnie. Za swoimi plecami ujrzałem Jace’a i Zayna, którzy zajmują się chłopakami. Nie wiedziałem skąd się tutaj wzieli, ale byłem im dozgonnie wdzięcznym.

Postanowiłem zostawić Elliota na chwilę i sprawdzić co z Rose. Obróciłem się w jej stronę i zobaczyłem, że dziewczyna prawie leży zapłakana na podłodze. Podbiegłem i chwyciłem ją, aby mogła wstać. Była mocno osłabiona, ponieważ nic się nie odzywała.

- Wszystko dobrze? – spytałem, ale nie doczekałem się odpowiedzi. Ona była naprawdę wykończona.

Wiedziałem, że teraz już nic nam nie grozi i spokojnie mogę ją stąd zabrać. Chwyciłem ją na ręce i wyszedłem z pomieszczenia. Odszukałem wyjścia z całego hangaru i po minucie byliśmy na zewnątrz.

Miałem się od niej odsunąć i oddalić, a tutaj co? Rose w kółko jest gdzieś wmieszana i mamy ze sobą styczność. Ja nie mogę przebywać w jej towarzystwie… Nie potrafię.

W oddali dojrzałem czarny samochód marki Mustang. Byłem pewien, że to auto Zayna i od razu ruszyłem w jego kierunku. Kiedy tam doszedłem, zobaczyłem, że Louis siedzi w środku.

- Skąd wiedzieliście gdzie jestem? – spytałem zdziwiony i próbowałem położyć Rose na tylną kanapę Mustanga.

- To teraz nie ważne, ciesz się, że w ogóle wiedzieliśmy. – cicho się zaśmiał.

Louis potrafi być śmieszkiem nawet w takich sytuacjach jak ta. Biłem się niedawno z Elliotem, Rogerem i Harrym, uratowałem Rose od śmierci, a Lou i tak nadal będzie roześmiany. To chyba taki dystans do życia. Myślę, że on przeżywa wewnętrznie, a pokazuje, że i tak wszystko jest dobrze.

Gdy położyłem Rose z tyłu, sam wsiadłem na swoje miejsce i wziąłem ją na kolana. Wiem, że jest nas pięciu i może być jej trochę niewygodnie, a najlepiej powinno być jej tak.

Ogólnie to ona kontaktowała mniej więcej co się dzieje, ale było tyle przeżyć i zmęczenia, że chyba jest mocno wykończona. Najbardziej się cieszę, że nic jej się nie stało.

Przez szybę auta dojrzałem, że Zayn z Jacem wracają do auta. Szybkim krokiem doszli do pojazdu, wsiedli i odjechaliśmy.

- Dzięki, że pomogliście. – podziękowałem i poprawiłem Rose na swoich kolanach. Dziewczyna miała zamknięte oczy i mocno wtulała się we mnie. Postanowiłem przez chwilę nie myśleć o tym, że mam trzymać się od niej z daleka i podelektować się chwilą kiedy mogę ją po prostu przytulić. Chciałbym zawsze ją tak przytulać, ale nie mogę…

- Nie ma sprawy… - rzucił krótko Jace.

- Teraz masz przerwę od tego dupka przez najbliższe kilka dni. Nie wraca tak od razu. – powiedział zapatrzony w drogę Zayn.

- Wiem. – bąknąłem tylko cicho i już nikt więcej się nie odezwał.

Jechaliśmy i każdy był taki jakby zamyślony. Nikt nie zwracał na nikogo i na nic uwagi. Lou i Jace byli zapatrzeni w widoki za oknami, a Zayn skupiony na prowadzeniu pojazdu.

- Wiesz, że to musi się skończyć. – odezwał się Zayn po długiej chwili ciszy.

- Co? – spytałem nie rozumiejąc o co chodzi Malikowi.

- Ty i Rose. – odpowiedział. – Sprowadzasz na nią tylko niebezpieczeństwo, a dziewczyna nie jest niczemu winna.

- Nie. – zaprzeczyłem chociaż sam wiedziałem jaka była prawda. To wszystko dzieje się przecież przeze mnie. Jestem takim idiotą, ale nie potrafię z tym nic zrobić. W kółko myślę o Rose i jak tu się trzymać od niej z daleka? Coś mnie do niej ciągnie, na siłę.

- Naprawdę Niall. – dodał Louis.

- Przemyśl to i przypomni sobie naszą rozmowę. – bąknął Zayn.

Chwilę się zastanawiałem o jaką rozmowę chodzi, ale po minucie sobie przypomniałem. Rozmawiałem z Zaynem na imprezie niedawno i rozmowa była na temat mój i Rose.

~*~

W końcu dojechaliśmy pod dom Louisa. Chłopcy wysiedli z samochodu jako pierwsi i weszli do domu, a ja delikatnie chwyciłem dziewczynę i wyszedłem z pojazdu, kierując się do wejścia. Jace zostawił otwarte drzwi, więc nie musiałem się z nimi męczyć. Bez problemu przedostaliśmy się do środka. Następnie poszedłem na koniec korytarza i wszedłem do pokoju dla gości. Znałem cały dom Lou, więc nie miałem z niczym problemu.

Delikatnie położyłem Rose na kanapie i okryłem kocem, który leżał obok na krzesełku. Dziewczyna spała. Wyglądała prześlicznie, ale nie mogłem teraz o tym myśleć. Chciałem aby odpoczęła trochę, a później porozmawiam z nią o tej sytuacji o odwiozę do domu.

*~*

*Rose*

Otwarłam oczy i przekręciłam się na bok. Byłam pewna, że jestem w swoim pokoju, ale po chwili przekonałam się, że nie znam pomieszczenia. Mocnozielone ściany, brązowe meble, to nie mój dom. Podniosłam się na łokciach i zaczęłam sobie przypominać gdzie jestem i co się stało. Wszystkie wspomnienia wróciły, lecz nadal nie wiedziałam co to za miejsce.

- Rose. – usłyszałam cichy szept i szybko rozejrzałam się po pokoju gdzie panował pół mrok. Za sobą ujrzałam Nialla, który siedział na krzesełku. Chłopak miał stalową minę.

Poprawiłam się na łóżku i usiadłam na nim, a po chwili obok mnie usiadł chłopak. Nastała chwila ciszy.

- Co ja tutaj robię? – odezwałam się jako pierwsza.

- Nie pamiętasz nic? – spytał.

- Pamiętam… - bąknęłam i spóściłam wzrok w panelową podłogę. – Pamiętam tylko to, że stałam naprzeciw Elliota i on próbował strzelić we mnie. – mruknęłam.

- Spudłował na szczęście. – odpowiedział od razu. – Później wpadłem ja i wyciągnąłem cię stamtąd, przywiozłem tu i… - westchnął. – to tyle.

Szczerze to nie byłam wystraszona ani nic, ale to może dlatego, że niewiele pamiętam. Wiem, że cudem uniknęłam śmierci i jedynie to mnie trochę przeraża, bo skoro Elliot nie trafił we mnie za pierwszym razem może chcieć to powtórzyć? Najlepiejby było jeśli dałby sobie spokój, ale szczerze w to wątpię…

- Dzięki Niall, że tam byłeś. – powiedziałam i lekko się uśmiechnęłam. – Gdyby nie ty…

- Nie myśl o tym. – przerwał mi. – Dobrze, że nic ci nie jest. – sam się po chwili uśmiechnął co odwzajemniłam przytuleniem.

Wtuliłam się w niego najmocniej jak potrafiłam i w tej chwili wcale się tego nie krępowałam. Czułam bezpieczeństwo bijące od jego silnych, obejmujących mnie ramion. To było cudowne uczucie.

Jak ja bym chciała żeby on był mój, tylko mój.  Przecież łączy nas już tyle rzeczy, że moglibyśmy być razem. Może akurat stworzylibyśmy świetną parę? Chciałabym się o tym przekonać, ale się boję. Boję się powiedzieć o tym co czuję. Warto przełamać ten strach? Sama nie wiem…

Miliony myśli chodziły mi po głowie mówiąc: ,,To idealna sytuacja, powiedz mu wszystko!’’ oraz ,,Zbłaźnisz się, nie warto!’’. I co tu zrobić?

- Niall… - zaczęłam – ja, ja… chyba muszę ci coś powiedzieć. – mruknęłam i odsunęłam się od niego kawałek.

On obrócił się w moją stronę i zaczął słuchać.

- Bo ja… - jąkałam się, to było straszne, ale chciałam to powiedzieć, chciałam! – Ja, od pewnego czasu mam takie dziwne uczucie. – ręce całe mi się trzęsły ze strachu, strasznie się bałam jego reakcji. Miałam ochotę się wycofać, ale skoro już zaczęłam, muszę się przełamać i wszystko dokończyć. – Bo ja chyba coś czuję… do ciebie. – powiedziałam.

____________________________________________________________

Hej :)Jak tam listopad? Niedługo grudzień, święta, sylwester, moje urodziny itp. Kocham zimę! ♥ Tyle się dzieje :DAle a pro po rozdziału to co sądzicie? Podoba się? Moim zdaniem mi nie wyszedł.... Nie chodzi o akcje, bo coś tam się dzieje, ale o wygląd i styl. Zwaliłam go ;c szkoda...
A jak u was w szkole? xD Wiem, że idiotyczne pytanie...
Dobra, nie zanudzam już. Skomentujcie i widzimy się za tydzień/dwa tygodnie. Pa :*

Pytanka:
~ 1. Jak Niall zareaguje na słowa Rose?  ~
~ 2. Sądzicie, że Niall i Rose będą razem w następnym rozdziale? ~
~ 3. Podoba się wam rozdział w ogóle? ~

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

W poprzednim rozdziale było około 30 komentarzy za co bardzo dziękuję, ale to troszkę słaby wynik jak na 134 obserwatorów i tyle wyświetleń... Chciałabym, aby każdy komentował choćby jednym słowem ♥ Bardzo o to proszę, dla was to tylko 1 minuta <3

Zadawajcie pytania bohaterom! :) -> http://ask.fm/Skewer_blog
Wpadajcie do zakładki -> *klik* Wasze pomysły są mi także BARDZO potrzebne <3

Przypominam! ---> Proszę, aby każdy dodawał tylko JEDEN komentarz od siebie.