Rozdział 4 - ''Nigdy się z tobą nie umówię''

ZAPRASZAM WAS DO NOWEJ ZAKŁADKI PT. ''Pytania do bohaterów'' !!!

Rozdział dedykowany autorce najcudowniejszego komentarza ostatniego rozdziału czyli Magdzie 

__________________________________________________________________________

Następnego dnia obudziłam się o 07:00. O dziwo nie byłam zaspana i od razu wstałam z łóżka. Poszłam wziąć prysznic, ubrałam się i lekko pomalowałam. Następnie spakowałam potrzebne na dziś książki i w pół godziny byłam wyrobiona. Zeszłam na dół, do kuchni gdzie zobaczyłam Cattie jedzącą bułkę z dżemem.

- Cześć. - powiedziała niechlujnie z pełną buzią.

- Cześć. - odpowiedziałam ze sztucznym uśmiechem. Odkąd tutaj jestem nie lubię Cat. Mam wrażenie, że to przez nią tata o mnie zapomniał... A moje wrażenie jest istną rzeczywistością.

W kuchni nalałam sobie szklankę soku, którą od razu wypiłam. Potem wyszłam z pomieszczenia i natknęłam się na Kristin.

- Witaj. - powiedziała uradowana szukając czegoś w swoim zeszycie. - Mam do ciebie prośbę. - spojrzała się na mnie, a ja odruchowo uniosłam głowę wyżej na znak, że jej słucham. - Ja muszę lecieć do pracy, więc mogłabyś odprowadzić Cat do szkoły? Szkoły macie praktycznie obok siebie, a ja do pracy jadę na drugi koniec miasta, więc nie zdążę. - powiedziała i zamyślona czekała na moją odpowiedź.

- Zgoda. - powiedziałam po chwili. Nie wiem dlaczego się zgodziłam. W końcu Cattie strasznie mnie denerwuje.

Po krótkiej, ale jakże znaczącej rozmowie z Kristin wzięłam Cat i razem udałyśmy się w kierunku szkoły. Szłyśmy w ciszy, a ja od czasu do czasu spoglądałam na lekko zmęczoną podróżą Cattie. Dziewczynka coraz wolniej wlokła nogę za nogą, a ja nie miałam zamiaru zwolnić. W końcu Cat szła całkiem wolno.

- Pospiesz się. - powiedziałam machając ręką w jej stronę.

- Nie dam rady. - odpowiedziała, a ja już miałam ruszyć samotnie w stronę szkoły lecz coś mnie zatrzymało. Nie wiem dlaczego, ale czułam coś, że nie mogę jej zostawić i Cattie musi iść ze mną. Wróciłam się do niej i szłam noga w nogę z nią. Lekko wolno, ale szłam.

- Skąd jesteś właściwie Rose? - zapytała po chwili Cat.

- Z Dublina. - odpowiedziałam. - To stolica Irlandii. - dodałam, a dziewczynka lekko się do mnie uśmiechnęła. - A do której ty chodzisz klasy? - spytałam, chcąc dalej z nią konwersować. 

- Do drugiej. - odpowiedziała zadowolona. - No i chodzę co środę do szkoły baletowej. - dodała. Rozmowa z Cat lekko mi się rozwinęła. Dowiedziałam się o niej co nie co. Była lepsza niż sądziłam na początku. 

Pod podstawówką pożegnałam się z Cat i udałam się do swojej szkoły. Kiedy weszłam do budynku od razu udałam się do swojej szafki. Powyciągałam niepotrzebne na razie książki i kiedy zamknęłam metalowe drzwiczki od szafki ujrzałam błękitne oczy i sterczące blond włosy. Nie spodziewałam się go tutaj.

- Cześć. - powiedział  urokliwie.

- Czego chcesz? - zapytałam prosto nie mając ochoty na dłuższą rozmowę.

- Uuu nie tak ostro skarbie. - zaśmiał się. - Mówiłem wczoraj ''Do zobaczenia jutro w szkole'' więc się widzimy. - dodał.

- Tak, ale... - zaczęłam.

- Ooo Rose. - przerwał mi czyjś znajomy głos. Był to głos Kevin`a, który właśnie przyszedł. - Skyler Cię szuka. - powiedział Kev, a Niall dokładnie zmierzył go wzrokiem i w końcu odszedł.

- Dzięki Kevin. - powiedziałam ciężko wzdychając.

- Nie ma sprawy. - odpowiedział uśmiechnięty. Razem z Kevin`em poszliśmy pod klasę od fizyki. Kev powiedział mi, że dzisiaj nie będzie Skyler. Nie ukrywam, że ta wiadomość lekko mnie zasmuciła, ale przecież miałam Kevin`a.

Po krótkiej przerwie lekcja się zaczęła. Wszyscy uczniowie zajęli miejsca w swoich ławkach i czekali na przyjście nauczyciela. Nie ukrywając czekanie na pana Oken`a nie należało do cichych. 

Siedziałam w ławce sama i zaczęłam wypakowywać książki. Kiedy skończyłam spostrzegłam, że na krzesełku obok mnie siedzi Niall. Kiedy go zobaczyłam byłam lekko zdziwiona.

- Cześć znowu księżniczko. - powiedział delikatnym głosem.

- Idź stąd. - powiedziałam i odwróciłam swój wzrok w drugą stronę. Dlaczego on uwziął się właśnie na mnie? W szkole jest masę dziewczyn, które chciały by z nim chociaż porozmawiać, a on próbuje w dziwny sposób rozmawiać ze mną - z osobą, która nie chce z nim konwersować. 

- Chcę Ci się tylko o coś zapytać kochana i nic więcej. - uśmiechnął się, a ja nie wiedziałam do czego zmierza.

- O co? 

- Umówisz się ze mną? - spytał pewny siebie jakby wiedział, że odpowiem tak. Jeśli tak myślał, to się mylił.

- Chyba sobie żartujesz. - odpowiedziałam, a do klasy akurat wszedł pan Oken i Horan poszedł z powrotem do swojej ławki, czyli za mnie. Kiedy pan Oken tłumaczył nam na czym polega skutek statyczny i dynamiczny poczułam jakiś szmer obok mojego ucha.

- I tak będziesz moja. - wyszeptał Niall, który był za mną. Po jego słowach ciarki obeszły całe moje ciało. Co on sobie wyobraża? Że bezczelnie i na szybko zaprosi mnie na randkę, a po pięciu minutach będę jego? Mylił się. Nigdy bym się nie umówiła z takim idiotą jak on.
Dzisiejszy dzień w szkole minął dość szybko. Wszystkie przerwy spędziłam z Kevin`em, a Niall do końca dnia już ze mną nie rozmawiał co było bardzo dobre dla mnie.
Po wyjściu ze szkoły od razu skierowałam się do domu. Ten dzień mnie lekko zmęczył. Ale najbardziej denerwującą rzeczą dzisiaj było zachowanie Niall`a. Bezczelne i subtelne teksty w moim kierunku nie są przeze mnie najbardziej lubiane.
Przechodząc obok ciemnego zaułka dostrzegłam znajomą mi osobę. Ta osoba był Niall. Stał tam z jakimś wysokim chłopakiem, w czarnych okularach. Nie chciałam aby mnie zauważyli dlatego skryłam się za rogiem i nasłuchiwałam całą sytuację.
- Miało być pięćdziesiąt funtów. - powiedział wysoki szatyn.
- Na razie masz tyle. - odpowiedział Niall, a chłopak westchnął i wręczył mu jakąś małą torebeczkę. Nie widziałam jej dokładnej zawartości, ponieważ chłopcy stali zbyt daleko ode mnie. Chciałam lekko się przybliżyć żeby zobaczyć co zawiera torebeczka, ale z moją niezdarnością nie poszło mi najlepiej. Potknęłam się o własną torbę, którą minutę temu położyłam na ziemi. Kiedy się przewróciłam chłopcy spojrzeli się na mnie, a ja szybko wstałam i uciekłam stamtąd.
Co w ogóle podkusiło mnie żeby podglądać Niall`a? Chyba tylko moja ciekawość, która ostatnio jest zbyt silna. Totalnie zbłaźniłam się przed Horan`em i jakimś nieznajomym. Cudownie.
Spojrzałam się za siebie i zauważyłam, że Niall za mną biegnie dlatego przyspieszyłam. Teraz się bałam. Tak cholernie się bałam, że on mi coś zrobi. Chciałam uciec jak najdalej stąd. W końcu skręciłam w jakąś ciemną, boczną uliczkę, a on minął mnie nie zerkając tutaj. Po tym wszystkim spokojnie wróciłam do domu nadal zastanawiając się co Horan dostał od tajemniczego chłopaka. Czy to mogły być narkotyki? Sama nie wiem. Sądząc po nim jest do wszystkiego zdolny...
Kiedy weszłam do domu nawet nie witałam się z nikim tylko od razu poszłam do siebie. Musiałam odreagować to wszystko. Za dużo emocji oraz strachu naraz.
Tego samego dnia, wieczorem, kiedy siedziałam i brzdąkałam nijaką melodię na swojej gitarze usłyszałam jakieś hałasy zza okna balkonowego. Hałasy wydawały mi się zbędne, ponieważ mój balkon był od strony ogrodu z tyłu domu. Nie pewnie wstałam z łóżka i na palcach podeszłam do okna. Nie otwierając szklanych drzwi wyjrzałam na wewnątrz. Niczego tam nie dostrzegłam, więc z powrotem wróciłam na łóżko. Kiedy zaczęłam grać tajemnicze dźwięki z zewnątrz powróciły. Teraz już miałam dość. Ponownie zwlekłam się z łóżka, tym razem w szybszym tempie. Jeszcze raz podeszłam do okna i przekręciłam klamkę, aby wyjrzeć na zewnątrz.
_____________________________________________________________________

Czytasz = komentujesz

Następny rozdział = 30 komentarzy

Przypominam o nowych zakładkach na blogu!